martes, 18 de agosto de 2009

Hondartza galduan



Moila zaharra, etxalde pobrea,
zurezko etxeak,
arrainak zintzilik salgai, musika
mexikanoa,
eltxoak eta jejenak iluntzean,
eta arratsari lotutako neskak,
eta gero mangleen artetik pasatu ondorengo
haizearekin loak hartzea.

Zurezko etxe bateko aterpean eserita,
bizkarra habearen kontra,
itsasoari begira, ur, ura
hondartzaraino,
sargazoak eta medusak hareatzan,
eta harearen eta belardiaren
artean lokatza, lokatz ustela, aduana
eginez bezala.

Eta zu hor eserita, aduaneroa lez
zienagan.
Eman dezagun zakila haunditurik duzula.
Eta izena asmatuko diozu
hondartza galduari, edo ez,
izenik gabe utziko duzu
memoriaren mapa legalitaterik gabekoen
bazterrean.

Gauzak ez dira behar diren modukoak,
bestela Laredon zinateke
birra hotz batekin, Nivea kosmetikoekin eta
visa turistikoarekin.
Euskaldun, zuzen, zintzo, arduratua.
Hor nor zara
ezpada naufrago bat, ideiak
zapatak bezala galdurik?

Hobe imajinaziozkoa balitz hondartza hau.
Hobe ailegatu ez bazina
bazter honetara, ur uher eta gazi hori
edan ez bazenu.
Gezala duzu arnasean, uhin hotsa
belarrietan,
bakar bakarrik egotearen ziurtasuna
imajinazioan baizik posible ez den eran.

Neska hori ere zer da ba,
neska hori,
ohol galdu bat bezala
besarkatzen duzu-eta.
Baina zeurea da itsasoa eta egunsentia
eta gaua, zeurea da denbora.
Entzun hondartzara datozen olatu zentzu gabeak
eta México lindo y querido…

Joseba Sarrionandia





EN UNA PLAYA PERDIDA

Un viejo muelle,
un pobre barracón de madera
pescados colgados de un alambre, en venta
música mejicana
mosquitos y jejenes saliendo al atardecer
y muchachas que van hacia la noche
y luego dormirse con el viento que recién
cruza los manglares.

Sentado bajo un viejo techo, con la espalda
apoyada contra el poste
mirando al mar, el agua, el agua que llega
hasta la playa.
Sargazos y medusas en el arenal
y, entre el arenal y la hierba
fango, fango podrido, que hace
como una aduana.

Y tú, sentado ahí, como un aduanero
en la ciénaga.
Supongamos que tienes el pene hinchado
e inventas un nombre
para esa playa ignorada.
O no, la dejarás sin nombre
al margen en los mapas sin certificación
de la memoria.

Las cosas no son como deberían ser. Si fueran
estarías tomando una cerveza fría en Laredo,
con cosméticos Nivea y una visa de turista.
Serías un vasco formal, honesto, responsable.
Pero ahí, ¿qué eres
sino un naufrago que ha extraviado las ideas
como se pierden los zapatos?

Mejor si esta playa fuera imaginaria. Mejor
si no hubieras llegado jamás a estas costas,
si nunca bebieras ese agua salobre.
Tienes salazón en el aliento, resonancia de olas
en los oídos, y la certeza
de estar tan solo, de estar tan lejos de todo, que
solo en ficción sería verosímil.

Incluso esa muchacha, ¿qué es
esa muchacha que abrazas
como si fuera un madero perdido?
Pero tuyo es el mar
y el amanecer y la noche, tuyo es el tiempo.
Escucha las olas sin sentido que llegan a la playa
y México lindo y querido.

No hay comentarios.:

Publicar un comentario