
Moila zaharra, etxalde pobrea,
zurezko etxeak,
arrainak zintzilik salgai, musika
mexikanoa,
eltxoak eta jejenak iluntzean,
eta arratsari lotutako neskak,
eta gero mangleen artetik pasatu ondorengo
haizearekin loak hartzea.
Zurezko etxe bateko aterpean eserita,
bizkarra habearen kontra,
itsasoari begira, ur, ura
hondartzaraino,
sargazoak eta medusak hareatzan,
eta harearen eta belardiaren
artean lokatza, lokatz ustela, aduana
eginez bezala.
Eta zu hor eserita, aduaneroa lez
zienagan.
Eman dezagun zakila haunditurik duzula.
Eta izena asmatuko diozu
hondartza galduari, edo ez,
izenik gabe utziko duzu
memoriaren mapa legalitaterik gabekoen
bazterrean.
Gauzak ez dira behar diren modukoak,
bestela Laredon zinateke
birra hotz batekin, Nivea kosmetikoekin eta
visa turistikoarekin.
Euskaldun, zuzen, zintzo, arduratua.
Hor nor zara
ezpada naufrago bat, ideiak
zapatak bezala galdurik?
Hobe imajinaziozkoa balitz hondartza hau.
Hobe ailegatu ez bazina
bazter honetara, ur uher eta gazi hori
edan ez bazenu.
Gezala duzu arnasean, uhin hotsa
belarrietan,
bakar bakarrik egotearen ziurtasuna
imajinazioan baizik posible ez den eran.
Neska hori ere zer da ba,
neska hori,
ohol galdu bat bezala
besarkatzen duzu-eta.
Baina zeurea da itsasoa eta egunsentia
eta gaua, zeurea da denbora.
Entzun hondartzara datozen olatu zentzu gabeak
eta México lindo y querido…
Joseba Sarrionandia
No hay comentarios.:
Publicar un comentario